Isang Dipang Langit ni Amado V. Hernandez

 

 

              Ako’y piniit ng linsil na puno 

            hangad palibhasang diwa ko’y piitin,

katawang marupok, aniya’y pagsuko,

            damdami’y supil na’t mithiin ay supil.

Ikinulong ako sa kutang malupit:

            bato, bakal, punlo, balasik ng bantay;

lubos na tiwalag sa buong daigdig

            at inaring kahi’t buhay man ay patay.

Sa munting dungawan, tanging abot-malas

            ay sandipang langit na puno ng luha,

maramot na birang ng pusong may sugat,

            watawat ng aking pagkapariwara.

Sintalim ng kidlat ang mata ng tanod,

            sa pintong may susi’y walang makalapit;

sigaw ng bilanggo sa katabing muog,

            anaki’y atungal ng hayop sa yungib.

Ang maghapo’y tila isang tanikala

            na kalakaladkad ng paang madugo,

ang buong magdamag ay kulambong luksa

            ng kabaong waring lungga ng bilanggo.

Kung minsan, ang gabi’y biglang magulantang

            sa hudyat—may takas!—at asod ng punlo;

kung minsan’y tumangis ang lumang batingaw,

            sa bitayang muog, may naghihingalo.

At ito ang tanging daigdigko ngayon—

            bilangguang mandi’y libingan ng buhay;

sampu, dalawampu, at lahat ng taon

            ng buong buhay ko’y dito mapipigtal.

Nguni’t yaring diwa’y walang takot-hirap

            at batitis pa rin itong aking puso:

piita’y bahagi ng pakikilamas,

mapiit ay tanda ng hindi pagsuko.

Ang tao’t Bathala ay di natutulog

            at di habang araw ang api ay api,

tanang paniil ay may pagtutuos,

            habang may Bastilya’y may bayang gaganti.

At bukas, diyan din, aking matatanaw

            sa sandipang langit na wala nang luha,

sisikat ang gintong araw ng tagumpay…

            layang sasalubong ako sa paglaya